Χειροποίητος κεραμικός κρατήρας - CORV058COD91

Χειροποίητος κεραμικός κρατήρας , περί το 600 π.Χ. διακοσμημένο με επάλληλες ζώνες με ζώα και φυτικά κοσμήματα.

Στο συγκεκριμένο αγγείο υπάρχουν αγριόχοιροι.

Οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν το κρασί τους αναμεμιγμένο με νερό, οίνο κεκραμμένο δηλαδή.

Όσοι έπιναν τον οίνο άκρατο, σκέτο, ονομάζονταν ακρατοπότες, κάτι ανάλογο με το σημερινό μέθυσος.

Ο κρατήρας ήταν το αγγείο, στο οποίο αναμιγνυόταν το νερό και το κρασί και η λέξη προέρχεται από το κεράννυμι, που σημαίνει αναμιγνύω.

Η Κορινθιακή κεραμική του 7ου και αρχές 6ου αιώνα π.Χ. φημίζεται για τον πλούσιο χρωματισμό της ώχρας και την απεικόνιση μυθικών ή πραγματικών ζώων και πουλιών.

Το σημαντικότερο εργαστήριο κεραμικής κατά τον 7ο αιώνα π.Χ. ήταν εκείνο της Κορίνθου, τόσο από την άποψη των νεoτερισμών και της ευρηματικότητας που επέδειξε, όσο και από την πλευρά της διάδοσης των αγγείων του, και συνεπώς της επιρροής που άσκησε στα άλλα κέντρα.

Στην Κόρινθο η μετάβαση από τα γεωμετρικά προς τα ανατολίζοντα πρότυπα έγινε πολύ νωρίς, προφανώς γιατί η πόλη είχε αναπτυγμένες εμπορικές δραστηριότητες και μεγάλη εξοικείωση με την ανατολική μικροτεχνία. Η επικράτηση των φυσιοκρατικών τάσεων βρήκε πρόσφορο έδαφος στην καλλιεργημένη αίσθηση μικρογραφικής ακρίβειας των κορίνθιων αγγειογράφων.

H τεχνική που επέτρεψε τη διακόσμηση μικρών αγγείων -όπως ήταν οι σφαιρικοί αρύβαλλοι και οι κοτύλες- ήταν μια εφεύρεση των κορίνθιων αγγειογράφων και ονομάστηκε μελανόμορφη τεχνική.

Σ' αυτήν η μορφή σχεδιαζόταν σαν σκιαγραφία, αλλά πριν από το ψήσιμο του αγγείου οι λεπτομέρειες χαράσσονταν με ένα αιχμηρό εργαλείο αφαιρώντας ταυτόχρονα μία λεπτή λουρίδα βερνικιού.

H παραγωγή στον κορινθιακό Kεραμεικό χωρίζεται σε δύο μεγάλες περιόδους με αρκετές υποκατηγορίες.

H κάθε περίοδος διήρκεσε περίπου έναν αιώνα: η πρωτοκορινθιακή από το 720 έως το 625 π.Χ. και η κορινθιακή από το 625 μέχρι το 535 π.Χ.

Κυρίαρχο στοιχείο της πανίδας του ρυθμού είναι ο αίγαγρος.

Εκτός του αιγάγρου, συναντά κανείς σκύλους, λιοντάρια, σφίγγες, γρύπες, λαγούς και σπανιότερα αγριόχοιρους, κριούς και αλεπούδες.

Οι ανθρώπινες μορφές είναι εξαιρετικά σπάνιες.

Διατηρούνται από την προηγούμενη διακοσμητική παράδοση γεωμετρικά κοσμήματα, όπως η σκακιέρα, αλλά εισάγονται και νέα, όπως το ακτινωτό στη βάση των αγγείων και η τρέχουσα σπείρα σε διάφορες ζώνες.

Κατά το μέσο ρυθμό I υιοθετείται η οινοχόη με ευρύ στόμιο και χαμηλό σφαιρικό σώμα, γύρω στα 30 εκ. ύψος, αργότερα όμως επικρατεί η τριφυλλόσχημη.

Σπανιότερα σχήματα είναι ο δίσκος με ψηλό κωνικό πόδι, ο κρατήρας και το κύπελλο στο σχήμα της υπογεωμετρικής κύλικας με πτηνά.

Οι μορφές βρίσκονται στον ώμο και στην κοιλιά του αγγείου και σπανιότερα, στον πρώτο τύπο οινοχόης, και στο λαιμό.

Η πανίδα αυξάνεται: εκτός του αιγάγρου εμφανίζονται τώρα ελάφια με στικτό δέρμα, ταύροι, πάνθηρες και κυρίως χήνες.

Συμπληρωματικό ρόλο παίζει και το χελιδόνι.

Στα διακοσμητικά μοτίβα παρατηρείται η επιβίωση των υπογεωμετρικών επιρροών.