Ειδώλιο καθιστής μορφής O "ΑΡΠΙΣΤΗΣ" - CYID057ΚΕ24-10

Χειροποίητο σκαλιστό Ειδώλιο καθιστής μορφής, αντίγραφο μουσείου κυκλαδικής τέχνης.

Το άγαλμα παριστάνει καθιστό αρπιστή τη στιγμή που παίζει.

Κάθεται σε ιδιαίτερα περίτεχνο θρόνο.

Στηρίζει επάνω στον δεξί μηρό μουσικό όργανο τριγωνικής κατασκευής, που ερμηνεύεται ως άρπα ή λύρα.

Το πρόσωπο είναι στραμμένο στον ουρανό. Η μύτη είναι το μοναδικό πλαστικό χαρακτηριστικό του προσώπου. Διατηρείται σε καλή κατάσταση.

Λείπουν τμήματα και των δύο χεριών από τον αγκώνα, ενώ αποτελείται από ανασυγκολλημένα θραύσματα.

Πρόκειται για μοναδικό δείγμα του θέματός του στην πρωτοκυκλαδική γλυπτική.

Ο αρπιστής και ο αυλητής είναι τα μοναδικά και αρχαιότατα δείγματα γλυπτικής που παρουσιάζουν τρισδιάστατη ανάπτυξη στο χώρο.

Το μουσικό όργανο είναι είδος αρχαίας Ελληνικής άρπας η λύρας και διαφέρει στην κατασκευή από παρόμοια όργανα της εποχής του.

Ο Κυκλαδικός πολιτισμός άνθισε στα νησιά του κεντρικού Αιγαίου κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3η χιλιετία π.Χ.).

Η πιο χαρακτηριστική δημιουργία του πολιτισμού αυτού είναι η μαρμαρογλυπτική και δεν είναι παράξενο που οι αφαιρετικές φόρμες των ειδωλίων επηρέασαν καλλιτέχνες του 20ού και του 21ου αιώνα, όπως οι Brancusi, Modigliani, Giacometti, Hepworth, Moore και AiWeiwei.

Εκτός από τα πολυάριθμα όρθια γυναικεία ειδώλια, η κυκλαδική τέχνη δημιούργησε και μια σειρά περίτεχνων συνθέσεων "ειδικής μορφής".

Σε αυτές συγκαταλέγονται κυρίως όρθιες και καθιστές ανδρικές μορφές που εμπλέκονται σε κάποια δραστηριότητα (όπως π.χ. μουσικοί, αυλητές ή "τριγωνιστές"), καθιστές γυναικείες μορφές και συμπλέγματα δύο ή τριών μορφών.

Τα περισσότερα από τα έργα αυτά χρονολογούνται σε ένα πρώιμο στάδιο της Πρωτοκυκλαδικής ΙΙ περιόδου.

Ο "εγείρωνπρόποσιν" του ΜΚΤ αποτελεί έναν σπάνιο τύπο καθιστής μορφής και το μόνο μέχρι στιγμής ακέραιο δείγμα του.

Μολονότι το φύλο δεν δηλώνεται σαφώς, θεωρείται ότι ανήκει σε ανδρική μορφή επειδή απεικονίζεται εν δράσει. Η μορφή κάθεται σε σκαμνί λαξευμένο από το ίδιο κομμάτι μαρμάρου και κρατά στο δεξί χέρι κύπελλο, σαν να ετοιμάζεται για πρόποση ή σπονδή.

Συγκεκριμένα μορφολογικά στοιχεία, όπως η πλαστικότητα στην απόδοση των όγκων και τα χωριστά σκέλη εντάσσουν το ειδώλιο στα πρώιμα έργα της "παραλλαγής Σπεδού".

Έργα σαν αυτό ξεφεύγουν από τη στατικότητα των "κανονικών" γυναικείων ειδωλίων και κατορθώνουν να αποδώσουν με επιτυχία την κίνηση, κατακτώντας έτσι την έννοια του τρισδιάστατου χώρου αλλά και του χρόνου.

Η χρήση των περισσότερων ειδωλίων "ειδικής μορφής" παραμένει αινιγματική, το γεγονός όμως ότι ανήκουν σε επαναλαμβανόμενους τύπους υποδηλώνει ότι είχαν συγκεκριμένη λειτουργία, πιθανώς ως αναθήματα ή τελετουργικά αντικείμενα.